رامبراند چگونه افکار و احساسات خود را از طریق پرتره های خود بیان می کرد؟

برخی از هنرمندان بزرگ، مانند رامبراند، می توانند مجموعه های متنوع خود را به نمایش بگذارند. رامبراند نه تنها برخی از مهم ترین پرتره های گروهی عصر طلایی هلند را خلق کرد، مانند “گشت شب” و “کلاس آناتومی دکتر نیکلاس تولپ”. حدود 80 عکس از سلف پرتره او به صورت نقاشی و چاپ فلزی باقی ماند.

در حالی که بسیاری از هنرمندان سابق آن را دوست دارند آلبرشت دورر Û لئوناردو داوینچی رامبراند با خلق بسیاری از خود پرتره ها، اولین کسی بود که از این هنر به شیوه هایی فراتر از شباهت خود استفاده کرد. او همچنین اولین کسی بود که در زندگی خود عکس های سلفی زیادی ساخت. او از چهره خود برای ایجاد تاج و تخت و تحقیق استفاده کرد. با بازگشت از یک هنرمند جوان و آینده دار در سن 20 سالگی، او تبدیل به یک معلم باهوش 63 ساله می شود. تخت ها میزهایی هستند که برای بررسی چهره افراد با لباس ها و لباس های مختلف ساخته می شوند.

برخی از معاصران قرن هفدهمی مانند پیتر پل روبنس او همچنین در زندگی خود سلف پرتره های زیادی ساخته است. اما هیچ کس در آن زمان نتوانست به تعداد سلف پرتره های رامبراند نزدیک شود. با این حال، هدف رامبراند از ایجاد این تعداد خودنگاره چه بود؟ رامبراند علاوه بر خدمت به یک هدف عملی (مانند تاج و تخت)، از خودنگاره خود به عنوان راهی برای بیان هویت خود به عنوان یک هنرمند استفاده کرد. به طور معمول، این مجموعه گسترده از سلف پرتره ها به عنوان یک اتوبیوگرافی گویا از زندگی هنرمند عمل می کند. در زیر به سلف پرتره 6 رامبراند خواهیم پرداخت.

رامبراند به خود می خندد (1628)

این نقاشی رنگ روغن روی مس در زمانی که رامبراند (1606 تا 1669) 22 یا 23 ساله بود ساخته شد و یکی از اولین سلف پرتره ها و تخت های این هنر است. این سلف پرتره او را در زمان سردرگمی و شادی نشان می دهد. وقتی صورتش از لبخند دور شد.

سلف پرتره چشمان باز (1630)

این چاپ فلزی یکی از پنج اثر مورخ هنر هلندی است. ارنست ون دوترینگ، نام آن را «تحقیق صورت» گذاشته است. این اثر به دلیل سرعت ساخت و نداشتن جزئیات دقیق با ترونی تفاوت دارد. در این قسمت، رامبراند با چشمانی کاملا باز و متحیر و لب هایش کمی باز به تماشاگر نگاه می کند.

سلف پرتره در سن 34 سالگی (1640)

در سن 34 سالگی، خود پرتره این هنرمند با لباس و لباس مجلل دهه 1500 خودنمایی می کند. حرکت یک دست رامبراند بر روی دایک یادآور دو تابلوی رنسانس است: “پرتره بالداساری کاستیلیون” رافائل Û “مردی با پاهای نخی” نزر. در این اثر رامبراند نیز مانند بسیاری از سلیقه های دیگرش با اعتماد به نفس و بدون شرم به هنرمند می نگرد.

سلف پرتره با بره و برچسب (1659)

رامبراند در زمان ساخت این نقاشی از نظر مالی دشوار بود. تاثیر این استرس ها در فضای باشکوه پرتره و انتخاب رنگ های تیره و به خصوص بیان غم و اندوه در چهره رامبراند دیده می شود. این سلف پرتره نیز همان ژستی است که از برخی پرتره های قبلی او استفاده می کند و بار دیگر مرا به یاد معلمان دوره رنسانس می اندازد.

سلف پرتره با دو دایره (1665 تا 1669)

همانطور که رامبراند بزرگتر می شود، خودنگاره های او جدی تر و خود انعکاسی می شوند. این نقاشی خاص به دلیل پیشینه غیرمعمول و جالب او با دو دایره که معنای آنها مشخص نیست، با سایر سلف پرتره های اخیر او متفاوت است. نظریه ای در مورد محیط های مطرح شده در این خودنگاره می گوید که آنها نشانه ای از استعداد هنری رامبراند هستند. مانند داستان جوتو (جیوتو) که دایره ای کامل می کشد تا مهارت خود را به پاپ نشان دهد. نظریه دیگر این است که محیط اطراف شبیه نقشه قدیمی جهان است که در نقاشی های هلندی همان دوره رایج بود.

سلف پرتره در سن 63 سالگی (1669)

این جدول یکی از سه جدول مربوط به سال مرگ رامبراند است. در 63 سالگی، سلفی این هنرمند همان نشاطی را که در آخرین ساخته‌اش انتظار می‌رفت، با چهره‌های عبوس اما با اعتماد به نفس و ضربه‌های قلموی آزاد نشان می‌دهد. در اینجا می‌توانیم دست‌های رامبراند را ببینیم که به جلوی بدنش بسته شده است. حالتی که او اغلب از آن اجتناب می کرد. زیرا هنرمند از آینه استفاده می کرد تا شبیه آنچه می خواست باشد.

امیدواریم از این قسمت متفاوت شاتر که هدف آن افزایش آگاهی هنری شماست لذت ببرید. آیا تا به حال در مورد سلف پرتره های رامبراند خوانده اید؟ اگر اطلاعات بیشتری در مورد ماهیت این سلف پرتره ها دارید، می توانید آن را با ما و سایر کاربران زومیت به اشتراک بگذارید.